Ołtarz główny
Powstał w pierwszej połowie XVIII wieku. Wykonany jest z drewna sosnowego i lipowego, pokryty srebrzeniem i złoceniem, Reprezentuje sztukę sakralną baroku. Ołtarz posiada jednokondygnacyjne, prostokątne retabulum, zakończone zwieńczeniem promienistej glorii uformowanej z obłoków, aniołków oraz puttów (uskrzydlone głowy aniołków). W środku obecny jest symbol Ducha Świętego w postaci gołębicy. Retabulum ustawione jest na mensie w formie skrzyni. W środku umieszczony jest obraz Matki Bożej Hanneńskiej. W dolnej części ołtarza głównego, czyli antypedium, znajduje się malowidło ukazujące przeczucie męki św. Piotra. Apostoł uciekając z Rzymu zostaje oświecony światłem z góry. Zatrzymuje się. Za jego plecami stoi piejący kogut, który symbolizuje jego zdradę. Przed św. Piotrem widać dwa drzewa skrzyżowane ze sobą, które są zapowiedzią jego śmierci. Św. Piotr stoi z rękoma odchylonymi od ciała w geście aprobaty, w pozie oddającej ruch przyklęku i wpatrzony jest w stojący przed nim krzyż w kształcie litery X.
Ołtarz z obrazem Maki Bożej z Dzieciątkiem
Ołtarz powstał w pierwszej połowie XVIII wieku. Reprezentuje styl prowincjonalnej regencji ( przedsionek rokoko). Znajduje się po lewej stronie nawy głównej. W zwieńczeniu ołtarza umieszczona jest rzeźbiona, promienista gloria z obłoków, aniołków i puttów oraz figurę Matki Bożej Niepokalanie Poczętej. Elementy dekoracyjne ołtarza są złocone i srebrzone. Na środku w bogato rzeźbionej ramie o motywach regencji znajduje się obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem.
Ołtarz z obrazem Pokłon Pasterzy
Ołtarz reprezentuje styl prowincjonalnej regencji. Powstał w pierwszej połowie XVIII wieku. Umieszczony jest z prawej strony nawy głównej. Jest on jednokondygnacyjny ustawiony na podbudowie połączonej z mensą w formie skrzyni z antypedium i bogatą dekoracją. W zwieńczeniu ołtarza umieszczona jest rzeźbiona promienista gloria z obłoków i główek puttów oraz figura Chrystusa Błogosławiącego. Ołtarz jest srebrzony i złocony. W otworze retabulum znajduje się obraz Pokłon Pasterzy, przedstawiający scenę Bożego Narodzenia. Czas jego powstania datuje się na połowę XVIII wieku.
Ołtarz z obrazem św. Dymitra i oryginalnym zapisem imienia Bożego
Ołtarz reprezentuje sztukę baroku, pochodzi z połowy XVIII wieku. Usytuowany po lewej stronie babińca. Jest jednokondygnacyjny, ustawiony na podstawie połączonej z mensą. Jego podbudowę stanowi nastawa w formie luku schodkowego zdobionego akantem i kwiatem róży, ujęta wspornikami dźwigającymi pilastry retabulum. W dolnej partii widnieją popiersia dwóch Ewangelistów. Nad retabulum w formie promienistej glorii znajduje się Oko Opatrzności, otoczone trzema aniołkami. W Oku Opatrzności wypisane jest Imię Boże w języku hebrajskim i aramejskim. W tłumaczeniu na język polski są to litery „J” „H” „W” „H” z aramejskimi samogłoskami „e” „o” „a”. Jest to oryginalny zapis Imienia Bożego jakim posługiwali się Żydzi podczas niewoli babilońskiej ( 586 p.n.e. do 538 p.n.e.). W otworze retabulum znajduje się obraz św. Dymitra, patrona cerkwi w okresie prawosławia. Namalowany jest w stylu malarstwa cerkiewnego w konwencji schyłku średniowiecza.
Ołtarz z obrazem św. Apostołów Piotra i Pawła
Ołtarz reprezentuje sztukę baroku, pochodzi z połowy XVIII wieku. Umieszczony po prawej stronie babińca. Jest typem ołtarza jednokondygnacyjnego z jednoosiowym retabulum ze zwieńczeniem. Ustawiony na podstawie połączonej z mensą. Lico pilastrów zdobione jest ornamentem gałęziowym. W dolnej partii umieszczone są popiersia dwóch Ewangelistów. Nad retabulum w formie promienistej glorii znajduje się Oko Opatrzności, otoczone trzema aniołkami. W Oku Opatrzności wypisane jest Imię Boże w języku hebrajskim i aramejskim. w tłumaczeniu na język polski są to litery „J” „H” „W” „H” z aramejskimi samogłoskami „e” „o” „a”. Jest to oryginalny zapis Imienia Bożego jakim posługiwali się Żydzi podczas niewoli babilońskiej ( 586 p.n.e. do 538 p.n.e.). Elementy dekoracyjne ołtarza są złocone i srebrzone. W otworze retabulum znajduje się obraz świętych Piotra i Pawła, patronów parafii katolickiej. Pochodzi z połowy XVIII wieku. Reprezentuje styl baroku.
Łuk tęczowy
Znajduje się przed wejściem do Prezbiterium. Łuk reprezentuje rzeźbę sakralną w stylu rokoko. Pochodzi z drugiej połowy XVIII wieku. Zamknięty jest półkoliście, ujęty po bokach parą filarków z rzeźbionymi postaciami aniołków. Tłem łuku są owocujące gałązki winorośli. U jego szczytu umieszczony jest późnobarokowy krucyfiks. Dekoracja snycerska jest złocona i srebrzona, zaś figurki aniołków polichromowane i także złocone.
